Geen categorie

Poeh, dat komt binnen… Ik luister hoe de Canadese trainer en auteur Heather Plett ‘The girl in the Velcro Dress’ voorleest. Een allegorie, een sprookje met een diepere bodem. Het proces dat ze beschrijft is zo herkenbaar: hoe je als kind (en zeker als meisje) leert dat je er voor een ander moet zijn. Dat het noodzakelijk […]

Daar zit ik dan: de zenuwen gieren door mijn lijf en mijn hoofd is gevuld met to-do gedachten. Een onverwachte vrije dag… In plaats van eens lekker uit te slapen en te genieten van dit moment voel ik me opgejaagd. En daar geneer ik me dan weer voor, waardoor ik me nog ongemakkelijker voel. Ik

Wanneer je met mensen werkt, word je regelmatig geconfronteerd met de onzekerheid van jouw cliënten. Maar zijn wij therapeuten, coaches of andere mensenwerkers zelf wel altijd zo zeker van onszelf? In mijn ervaring zeker niet! Natuurlijk is het, net als in ieder ander beroep, in het begin van je loopbaan spannend: weet ik wel genoeg,

“Hoe werkt dat eigenlijk in jouw beroep? Je krijgt als psycholoog heel wat over je heen”. Hij stelde de vraag bij de deur, aan het eind van de sessie. Het was niet de eerste keer dat een cliënt deze vraag stelde. Deze keer deed ik het echter niet af met “dat hoort bij het vak; daar

Pas stond ik op een vervelende manier op: ik had slecht geslapen voelde een beklemming op mijn borst; mijn hoofd bleef maar malen en ik had bij het ontbijt weinig aandacht voor mijn gezinsleden. Er zat me een vaag gevoel dwars dat veel aandacht vroeg en waardoor mijn zelfvertrouwen wegzakte. De spiraal ging naar beneden: ik zat

Eén van de gangbare emotionele reacties op een burn-out, zelfs één van de kenmerkende burn-out klachten, is een gevoel van onzekerheid en kwetsbaarheid. Andere kenmerken zijn: fysieke en emotionele uitputting, omdat je niet meer echt hersteld raakt. bouwen van een muur om jezelf door een cynisme houding of terugtrekgedrag. een tunnelvisie, waarin je jezelf opjaagt

Een tijd geleden deed ik maar een paar uur per dag mee met de wereld. Eén activiteit per dag (een was draaien, boodschappen doen) was het maximum. Sociale contacten kon ik maar mondjesmaat aan. Ik durfde nauwelijks auto te rijden en wanneer iemand een beetje geërgerd naar me keek, voelde ik mijn tranen al branden.